10 Qershor, 1457, Pranë Lumit Drin, Kur Plani Nuk Shkon Sipas Planit
10 Qershor, 1457, Pranë Lumit Drin, Kur Plani Nuk Shkon Sipas Planit Eh, sa herë kam thënë se edhe plani më i mirë mund të prishet nga një mizë e padëshiruar apo, si në rastin e sotëm, nga një tufë dhish kokëforta! Ishim nisur para agimit, një grup i vogël komandosh – unë, Moisiu, dhe nja dhjetë nga më të shkathëtit tanë. Qëllimi: të sulmonim nga prapa një kamp të vogël osman që shërbente si pikë furnizimi për trupat që patrullonin luginën e Drinit. Plani ishte i thjeshtë: të afroheshim pa u ndjerë nëpër shtigjet e ngushta malore, të eliminonim rojet, të vinim zjarrin furnizimeve dhe të zhdukeshim para se të kuptonin se çfarë i gjeti. Gjithçka po shkonte për mrekulli. Lëviznim si hije, duke shfrytëzuar çdo shkëmb e shkurre për t'u fshehur. Moisiu, si gjithmonë, ishte si një fantazmë, duke na udhëhequr me siguri. Ishim pothuajse në pozicionin e duhur, vetëm pak metra larg rojeve të para që, siç e prisnim, po dremisnin nën diellin e mëngjesit. Dhe pikërisht atëherë, ndodhi e papritura. Një bari lokal, që me sa duket nuk e kishte marrë vesh se në pyjet e tij po luhej një lojë macja me miun mes shqiptarëve dhe osmanëve, vendosi të kalonte me tufën e tij të dhive pikërisht mes nesh dhe kampit armik. Dhitë, këto krijesa të bekuara por ndonjëherë kaq të padisiplinuara, filluan të hungërinin e të shpërndaheshin kudo, duke tërhequr vëmendjen e rojeve. Njëri nga rojet u ngrit përgjumësh dhe bërtiti diçka në turqisht, me siguri duke sharë barinjtë e pakujdesshëm. Por pastaj, një dhi më kureshtare se të tjerat, iu afrua Moisiut, i cili ishte fshehur pas një shkurreje të madhe, dhe filloi t'i hante cepin e pelerinës! Moisiu ngriu, duke u përpjekur të mos lëvizte asnjë muskul, por dhia këmbëngulëse vazhdonte. Ishte një skenë aq komike sa për pak sa nuk shpërtheva në të qeshura, pavarësisht rrezikut. Situata u bë edhe më e keqe kur bariu, duke parë dhitë e tij të shpërndara, filloi t'u bërtiste e t'i ndiqte, duke ardhur drejt nesh. Nuk kishim zgjidhje tjetër. Plani i fshehtësisë u hodh në erë. "Tani!" i thashë me zë të ulët por të prerë. "Sulm!" U hodhëm mbi rojet e befasuara, të cilët ende nuk e kishin kuptuar se çfarë po ndodhte mes gjithë asaj rrëmuje me dhi. Beteja ishte e shkurtër por e ashpër. Dhitë, të tmerruara nga zhurma e shpatave dhe ulërimave, vrapuan drejt kampit osman, duke shtuar edhe më shumë kaos. Disa ushtarë armiq dolën nga tendat të përgjumur e të hutuar, duke u përplasur me dhitë dhe me ne. Arritëm t'u vinim zjarrin disa magazinave me ushqime dhe armatime para se numri i tyre të bëhej shumë i madh për ne. Pastaj u tërhoqëm me shpejtësi, duke lënë pas një kamp të përfshirë nga flakët, ushtarë osmanë që përpiqeshin të shuanin zjarrin dhe të kapnin dhitë njëkohësisht, dhe një bari të shkretë që nuk e dinte nga t'ia mbante. Kur u larguam mjaftueshëm, ndaluam për të marrë frymë. Moisiu më pa me një vështrim që thoshte: "Kjo nuk ishte në plan, apo jo?" Nuk mbajta dot më dhe shpërtheva në të qeshura, dhe pas meje edhe të tjerët. "Jo, Moisi," i thashë duke fshirë lotët e të qeshurit. "Dhitë nuk ishin në plan. Por të paktën na ndihmuan të krijonim një diversion të shkëlqyer!" Më vonë, kur u kthyem në kampin tonë, treguam historinë dhe të gjithë qeshën me lot. Edhe pse plani fillestar dështoi, misioni u krye. Dhe mësuam një gjë të re: kur të planifikojmë një sulm të fshehtë, të sigurohemi që nuk ka dhi përreth. Ose, t'i përfshijmë dhitë në plan që në fillim! Jeta është plot surpriza. Dhe ndonjëherë, edhe dhitë mund të jenë aleatët tanë më të papritur. Gjergji, Strategu i Dhive.